อยู่ดีๆก็มีเรื่องให้เศร้าใจ.....น้องช้อนหายไป - ใดใดในโลกล้วน "เปรี้ยวใจ"

พี่สร้อยกับน้องช้อน ครอกเดียวกัน ลูกแม่จั๊กเหมือนกัน

น้องช้อนออกมานั่งเล่น ดูนกดูไม้หน้าบ้าน

ชอบต้นไม้ที่สุดเลย

ออกมากินหญ้าก่อนเข้าบ้าน

แอบๆ ไม่อยากเข้าบ้าน จะอยู่ข้างนอกต่อ

ฮ้า ที่นอนพี่ข้าวหอมมันสบายจริงๆ

         ในช่วงเวลาที่สงบสุข ก็ต้องมีเรื่องเข้ามาให้ว้าวุ้นใจ คราวนี้เป็นเรื่องของแมวค่ะ แมวหายไปอีกแล้ว ตอนนี้ก็ครบอาทิตย์นึงแล้วล่ะที่หายไป ตอนนี้ก็ยังหาไม่เจอ และคิดว่าก็น่าจะไม่ได้เจอกันแล้ว ไม่รู้จะเป็นยังไงบ้าง ตอนที่มันหายไปอ่ะ วันนั้นเป็นวันที่อากาศค่อนข้างร้อน ช้อนเลยออกไปนอนข้างนอกใต้โอ่งน้ำ นอนอยู่ทั้งวันเลยนะ ช้อนมันขี้มูกไหลฟึดฟัดๆชั้นยังให้ยากินอยู่เลย แล้วพอบ่ายๆมา ก็หาตัวไม่เจอแล้ว ปกติก็ต้องมาของกินข้าวขอกินของว่าง แต่วันนั้นก็ไม่ได้เอะใจ ตอนแรกคิดว่าน่าจะหลับยาวเพราะกินยาไป แต่ใครจะรู้ ว่าเราจะไม่ได้เจอหน้ากันอีกแล้ว

ช้อนเป็นแมวที่นิสัยขี้อ้อนค่ะ เป็นมิตรกับทุกคน นิสัยเสียอย่างนึงเลยก็คือชอบเที่ยว ออกไปข้างนอกเที่ยวเล่นไม่ค่อยเข้าบ้าน โดยเฉพาะตอนกลางคืน ตะวันตกดินปุ๊บร้องโวยวายจะออกไปแรดปั๊บ เลยตั้งฉายาให้ว่าช้อนการี ก่อนนั้นก็คิดนะว่ามันจะไปเที่ยวไกลแล้วหลงหายไปรึเปล่า ด้วยนิสัยชอบเที่ยวของมันด้วย แต่ว่ามันไปก็ไม่เคยออกจากบ้านไกลเลย ออกก็ออกไปดูนกดูไม้ หาแมงสาบมาเล่นตามประสาแมวเด็กอยากเล่นสนุกก็เท่านั้นเอง

เอาจริงๆ การที่มันหายไปเฉยๆแล้วเราไม่รู้อะไรเลยมันทำให้คิดไปต่างๆนาๆได้เยอะเหมือนกันนะ มันอาจจะไปเล่นแล้วโดนรถชนรึเปล่า หรือจะโดนคนไล่ตีจนกลับบ้านไม่ไหว หรือจะโดนงูโดนตะขาบกัด จะมีชีวิตอยู่รึเปล่านะ ถ้ามีจะอยู่ไหนนะ จะได้กินอะไรมั้ย จะโดนฝนจนไม่สบายหนักมั้ย จะได้นอนหลับมั้ย ตอนนี้ยังคงจะหาทางกลับบ้านอยู่รึเปล่า หรือถ้าคิดอีกแบบ ช้อนนอนอยู่นอกบ้านแล้วมีคนชอบแล้วเค้าเอาไปเลี้ยงล่ะ เค้าจะรักช้อนเหมือนที่ชั้นรักใช่มั้ย จะดูแลมันเป็นอย่างดีใช่มั้ย ช้อนจะมีความสุขกับคนที่เค้าเอาไปรึเปล่า

คำถามมันเยอะมาก แต่ในทุกๆคำถามที่ออกมา มันไม่มีคำตอบอะไรอยู่เลย มีแค่ความคิดและความสงสัยวนเวียนอยู่แบบนั้น ใจก็ได้แต่ภาวนาให้ช้อนไม่เป็นอะไร ให้ได้ไปเที่ยว ดูนกดูไม้ ไปผจญภัยอย่างที่ตัวเองชอบ แล้วถ้าเบื่อเมื่อไหร่ ก็กลับบ้านนะลูก ยังไงก็รออยู่เสมอ

ชั้นไปตามหามันทุกที่ ที่คิดว่ามันจะไปได้ แต่ก็ไม่เจอ ไปหาทุกวัน ทั้งเช้าทั้งเย็น แม้แต่เงาก็ยังไม่เห็น ความคิดถึงนี้มันทรมานมากช้อนจะรู้มั้ย ไม่ใช่แค่คนนะที่คิดถึงและทรมานใจ พี่สร้อยที่ช้อนอยู่ด้วยตลอดเวลาก็คิดถึงช้อนมาก วันแรกที่ช้อนหายไปสร้อยก็ซึมไปเลย หาช้อนหน้าบ้าน นอนรอทั้งวันให้น้องกลับมา เห็นแล้วก็สงสาร เราก็กลัวว่ามันจะหงอยแล้วเฉาไปเลย แต่ยังดีที่มีพี่ๆคอยเล่นคอยปลอบน้อง ตอนนี้สร้อยก็อาการดีขึ้น ไม่หงอยเท่าไหร่แล้ว แต่ก็ต้องดูแลกันต่อไป 

แมวหายอ่ะ เราก็เป็นห่วง จากที่อยู่ด้วยกันทุกวัน ออกไปใช้ชีวิตข้างนอก คิดไม่ออกเลยว่าจะเป็นยังไง ชั้นก็คิดเข้าข้างตัวเองนะ ว่าการที่แมวชั้นหายไปเนี่ย มันอาจจะเป็นตัวชั้นในอนาคตมาเอาแมวไปเลี้ยงก็ได้ ใครจะไปรู้ในอีกสามสิบสี่สิบปีข้างหน้าอาจจะมี time travel แล้วก็ได้ แล้วตัวชั้นก็อาจจะจำได้ว่า เอ๊ตอนนี้เวลาประมาณนี้แมวชั้นหายไปนี่หว่า เลยนั่งย้อนเวลาเอาแมวตัวเองมาเลี้ยง มันถึงเป็นเหตุให้แมวตัวเองในตอนนี้หายไปไง กูก็คิดได้นะ เป็นทฤษฎีสมคบคิดที่ไม่รู้ว่ามีใครอยากจะสมคบกับชั้นมั่ง ถึงยังไงมันก็ทำให้เราได้ยิ้มและหัวเราะไปกับมันได้ และก็หวังว่ามันจะเป็นเช่นนั้นจริงๆ